تمامی عاشقان که به هم نرسیدن
تمامی مغازه داران و کاسبانی که ورشکست شدند
تمامی مریضانی که شفا پیدا نکردند
تمامی تلاشهایی که به ثمر ننشست
همه و همه از فقدان امید بوده !!!!!!!
همیشه به فردای بهتر امیدوار باش
زندگیاتان سراسرامید%
طرز ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮐﺲ ، ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺷﻪ...!
ﯾﮑﯽ ، ﺩﯾﮕﻪ ﺷﯿﮏ، ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﻪ..
ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﻪ، ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ..
ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻧﻤﯿﺪﻩ..
یکی دیگه به خودش نمیرسه...
ﯾﮑﯽ مدام ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮔﻮﺵ ﻣﯿﺪﻩ..
ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ، عکس ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﻩ...!
یکی محبت نمی کنه ...!
یکی دیگه محبت نمیپذیره ...!
و.....
اینگونه است که ﺍﮐﺜﺮ ﺁﺩﻣﻬﺎ در ٣٠ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻣﯽ
ﻣﯿﺮﻧﺪ و ﺩﺭ ٨٠ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺩﻓﻦ میشوند...!

"پائولو_کوئیلو"

در حدود صد سال پیش،مردی که به روزنامه ی صبح نگاه می کرد دچار تعجب و دلهره شد.او نام خود ر ادر ستون مرده ها دید.روزنامه به طور اشتباهی مرگ شخص دیگری را به جای او گزارش داده بود.اولین پاسخ آن مرد به آن خبر بهت زدگی بود.من این جا هستم یا مرده ام؟هنگامی که او آرامش خود را بازیافت،به این موضوع فکر کرد که مردم در رابطه با اوچه می گویند.درآگهی نوشته بود((پادشاه دینامیت مرد))و هم چنین نوشته شده بود((اوتاجر مرگ بود))این مرد مخترع دینامیت بود و هنگامی که این کلمات را می خواند از خود پرسید که((درآینده از او چگونه یاد خواهد شد؟))او از احساسات خود آگاه شد و تصمیم گرفت که نگذارد به این طریق از او یاد شود.از آن روز به بعد،او برای صلح تلاش کرد.نام او آلفرد نوبل بود و امروزه با جایزه بزرگ نوبل  او را به یاد می آوریم.

درست به همان گونه که آلفرد نوبل از احساسات خود آگاه شد و ارزش هایمان را تغییر داد،ما نیز بایستی نگاهی به گذشته بیندازیم و چنین کاری را بکنیم.

از شما چه چیزی به جا خواهد ماند؟می خواهید چگونه به یاد آورده شوید؟می خواهید به خوبی از شما یاد شود؟می خواهید همراه با عشق و احترام به یاد بیایید؟ یا به گونه ای دیگر؟اشتباه نمی کنید؟