درمیان تمام مخلوقات خدا،انسان ازلحاظ فیزیکی کم تجهیزترین موجود در جهان است.انسان مثل یک پرنده نمی تواند پرواز کند،به وسیله ی کوچکترین حشرات کشته می شود،نمی تواند از پلنگ،پیشی بگیرد،چشمانی به تیزی چشمان عقاب ندارد و پنجه و دندان گربه ی وحشی را ندارد.انسان از لحاظ بدنی بی دفاع و ناکارآمد است.

اما طبیعت خوب و منطقی است.بزرگترین هدیه طبیعت به انسان توانایی تفکر است.انسان محیط خودرا می سازد در حالی که حیوانات با محیط خود سازگاری پیدا می کنند.

متاسفانه انسان های کمی هستند که از بزرگترین هدیه-توان تفکر-با قوت تمام استفاده می کنند.

افراد بازنده دو نوع هستند:آن هایی که کاری انجام می دهند بدون این که فکر کنند وآنهایی که فکر می کنند ولی هیچ وقت آن ها را تبدیل به عمل نمی کنند.گذران زندگی بدون تفکر مانند شلیک بدون نشانه گیری است.

زندگی مثل یک رستوران است.شما می توانید سینی تان را بردارید،غذایتان را انتخاب کنید و آخر سر پولش را پرداخت کنید.شما می توانید هر آن چه که دلتان بخواهد بردارید،درصورتی که قیمت آن ها را پرداخت نمایید.دریک رستوران اگر در انتظار خدمت دیگران باشید شاید برای همیشه منتظر بمانید.زندگی نیز این چنین است.شما انتخاب می کنید و بهایش را نیز می پردازید.