از عارفی ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ:
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ، چه به دست ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﯼ؟
ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: ﻫﻴﭻ...
ﺍما، ﺑﻌﻀﯽ چیزﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ...
ﺧﺸﻢ، ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ، ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻋﺪﻡ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﯼ ﻭ ﻣﺮﮒ...!

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ به دﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻟماﻥ ﺧﻮﺏ می شوﺩ؛
ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍدن ها ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺁﺳﻮﺩﻩ و راحت مان می کنند!

ترس می تواند واقعی یا خیالی باشد.ترس باعث می شود که مردم کارهای عجیب و غریبی انجام دهند که ناشی از فقدان و نقصان در درک و فهم است.زندگی با ترس مانند بودن در یک زندان عاطفی است.

ترس موجب از دست دادن اطمینان به نفس می شود،نبود یقین نیز موجب تعلل در انجام کارها می شود.ترس موجب از بین رفتن توانایی و استعداد ما می شود و ما نمی توانیم منطقی فکر کنیم.ترس موجب بر هم خوردن روابط و سلامتی می شود.

بعضی از ترس های شایع عبارتند از:

*ترس از شکست

*ترس از ناشناخته ها

*ترس از آمادگی نداشتن

*ترس از تصمیم گیری غلط

*ترس از مورد قبول واقع نشدن

بعضی از ترس ها را می توان توصیف کرد درحالی که بعضی دیگر را فقط می توان احساس کرد.ترس موجب اضطراب می شود که درنتیجه ی آن فکرهای غیر منطقی بروز پیدا می کنندو در عمل موجب  ناکارآمدی راه حل های ما برای مشکلات می شوند.طبیعی ترین پاسخ به ترس،فرار است.فرار،به طور موقت مارادر حاشیه ی امن قرار می دهدواز فشار می کاهد،درحالی که علت ترس می تواند از کنترل ما خارج شود و موجب تباهی رویدادها و روابط شود.

ترس از شکست بدتر از خود ترس است.شکست بدترین چیزی نیست که می تواند برای فردی اتفاق افتد،بلکه افرادی که تلاش نکنند قبل از تلاش،شکست می خورند.زمانی که کودکان،راه رفتن را یاد می گیرند،آن ها به زمین می خورند،اما این برای آن ها به معنای شکست نیست به طوری که دوباره بلند می شوند.اگر آن هابترسند،هیچ وقت راه رفتن را یاد نخواهند گرفت.مرگ با عزت بهتر از زندگی است.که تسلیم ترس شویم.